woensdag 7 april 2010

Verslavingen, relativeren, ...

Vandaag opnieuw het ontwakingsritueel met de daarbijbehorende perikelen. Ivan heeft opnieuw een goede nacht gehad ook al wordt je s'nachts gewekt voor de controles en zo nu en dan een 'vals alarm' van de monitor. Mijn persoonlijke probleem zowel gisteren als vandaag is het roken. Dinsdag drie sigaretten gerookt en dit koste moeite, grote moeite, je probeert zowaar uitvluchten te zoeken. Eingelijk is dit te belachelijk voor woorden. Vandaag is het iets gemakkelijker want mijn vrouw komt mij in de namiddag aflossen, maar toch. Ivan blijkt vandaag stukken beter als gisteren, hij gaat zelfs naar de inpandige school met zijn meegekregen leerwerk. Heb ik even tijd om een een warme maaltijd uit te kiezen bij de AH, het wordt bami met kip, Ivan heeft gisteren getekend voor frite met bijbehoren.
Ook nog even tijd dus om te roken en zo denken er meer, het is een een drukte van belang bij de hoofdingang van het UMCG, terwijl er ook hier een rookverbod geldt. Er staan zelfs mensen tussen die vastgesnoerd zijn aan rijdende kapstokken vol met infuzen.
Het roken hier heeft geen lang leven, want iedereen wordt weggestuurd door dienstdoende toezichthouder, er is geen pardon.
Om twaalf uur gaan we eten, Ivan eet de frite in de gemeenschapelijke ruimte en ik eet mijn, in de magnetron verwarmde hap op in het zaaltje.
Waarschijnlijk heb ik de gebruiksaanwijzing niet geheel goed gelezen want de bami is iets aan de taaie kant, de kip in satesaus is goed, maar het is meer saus als kip! Je betaald voor zo'n voorverpakte maaltijd € 4,90 en dit is teveel naar mate het aantal grammen.
Als mijn vrouw arriveerd, heeft zij ook nu een vooraadje huisgemaakte gerechten meegenomen, dus aankomende dagen kan er weer gegeten worden zonder verzet, ik blijf wel bij mijn standpunt, dat als het geserveerde eten beter gepresenteerd zou worden dit veel vooroordelen zou kunnen wegnemen.
Deze middag krijgen we ook te horen dat ondanks het feit dat Ivan er beter uitziet, hij pas naar huis mag als de bloedwaarden constant zijn en dit is nog niet het geval. Toch ziet alles er een stuk postitiever uit en wordt je relativeringsvermogen door dit soort gebeurtenissen bijgesteld, mede ook door hetgeen je om je heen ziet gebeuren op zo'n kinderafdeling met van die kleintjes die nu al chemokuren te verdragen krijgen.
Door wat ik afgelopen dagen heb meegemaakt, weet ik dat: gezondheidheid het allerbelangrijkste bezit is en al het andere bijzaak!!!

1 opmerking:

  1. Hey,

    Goed dat het beter gaat met Ivan, en hopen dat hij snel thuis is.
    Vergeet je niet het adres te mailen!
    HIGH FIVE aan Ivan,en groet aan Jolanda en Levi.
    We spreken en mailen.
    Groet,
    Michiel, Erna en kids.

    BeantwoordenVerwijderen