maandag 29 februari 2016

Waar doe ik mijn boodschappen en waar ga ik uit eten

Waar doen mensen hun boodschappen en waarom daar, vraag ik mij weleens af. De Albert Hein, de Jumbo, de Lidl, etc. Staat de Albert Hein voor alleen maar kwaliteit, komt de Jumbo daarna en dan de Lidl. Een paar jaar geleden zal dit plaatje misschien wezenlijk zijn geweest, maar tegenwoordig is dit niet meer. De Jumbo is een allemansvriend, altijd druk en dus volle parkeerplaatsen, maar de Lidl blijft nog steeds boeien, hun parkeerplaatsen waren vaak al vol, maar er moet ruimte bij, de Albert Hein doet haar ding.

Waarom gaan mensen naar bepaalde supers, blijf ik mij afvragen, gaan ze voor kwaliteiten, gaan ze voor goedkoop, of kijken ze welke super het drukst is. Hier binnen Wolvega denk ik, Jumbo, Lidl en dan Albert Hein.

Vraag ik mij opnieuw af, waar gaan deze mensen heen als ze uit eten gaan, waar kiezen ze dan voor. Gaan ze voor kwaliteit, voor drukke bedrijven of kijken ze enkel naar de prijs of gaan ze voor de faciliteiten.

Vaak gaat de mens voor gevoel, voor gezien willen worden en ook daar maken bedrijven dankbaar gebruik van. Ik wil graag gezien worden binnen.... maar toch merk je de laatste jaren dat dit minder wordt, status quo, en libido worden minder belangrijk mits er een verklaring voor is.
De Lidl heeft al jaren de beste groenten aangaande de supers en dat zegt veel, maar toch is soms nog wantrouwen.

Wat betreft de horeca vind ik het een interessant om onze collega's in de gaten te houden, niet om beter te willen zijn, maar gewoon om op de hoogte te blijven en dat zijn er velen, veel geijkte horeca, veel eetcafés, een paar sterrenhuizen en een paar met een bib. 

Zelf ben ik al een tijdje bezig binnen de horeca van een paar vakantie-parken met meer dan interessante horeca-aangelegenheden, waarvan de horeca binnen park De Weerribben in Paasloo druk is geworden. Raar is dat niet, want de mixed-emotion tussen exploitatie en keuken klopte, de parkgasten kregen een verse keuken en dat werkte. Echter, de bezoekers aantallen vanuit de streek nemen ook alsmaar toe, zowaar wij breder moeten gaan worden aangaande aanbod van de a la carte. 

Nu de keuken een stabiel fundament heeft verkregen... kunnen we gaan gaan bouwen betreffende een keuken die verrassend zal kunnen zijn en dat moet ook, we kunnen binnenkort naast alle andere u ook culinair verwennen, met de mooiste wijnen van Sjoerd IJzerman ik beloof u we zullen niets raars doen binnen de Stellingswerven maar we gaan wel iets doen voor al die lekkerbekken in de buurt met mooie wijnen, maar altijd toegankelijk voor iedereen en met veel speelruimte voor kinderen en zowaar met een zwembad.

De horeca-exploitatie heeft er zin in, de koks, de bediening, mijn broer & ik ook... #altijdmetreëlepassie :-))




donderdag 25 februari 2016

Gericht koken, maar altijd met #passie

Vanaf aankomende maandag is het een feit, dan werken mijn broer en ik officieel samen binnen de vakantieparken. de try-outs zijn gedaan en die waren goed, meer dan... 
In Paasloo wordt volgende een begin gemaakt met een unieke kruiden, bloementuin binnen Park de Weerribben en we hebben één van de eerste rookovens van Veltman vis in bruikleen gekregen voor op het terras. We zullen koken voor de gasten, luisteren en daarmee aan de slag gaan, het voorwerk is gedaan de afgelopen jaren en nu kunnen we de keuken verder gaan uitbouwen. Het is eigenlijk niet te geloven, maar toen ik de rookkast, met iets roest zag staan vanmorgen binnen Paasloo, begon mijn bloed te stromen en ook dat van mijn broer. Wat een paling hebben we vroeger gerookt en dan gebeurd er iets, ik wil dat terug, we hebben alle twee de know how, maar dan ook voor eigen gebruik en zie daar, daar staat een 'zwarte dame', oude tijden zullen herleven, morgen halen we de eerste palingen, zullen hen schrobben, pekelen, drogen, roken, verpakken in plastiek en met oude kranten. Een half uur mogen zij rijpen en dan zo van de graat de mond in... 







Het slapen zal moeilijk worden, want ik probeer herinneringen terug te halen over de pekelbaden, de droogtijd aan de waslijn, de rooktijd, de warmte en de gaarheidscontrole, maar eigenlijk maakt dat niet uit, zodra het eikenvuurtje gestookt wordt, komen de herinneringen terug. 

Binnenkort even naar de neef van Jolanda, Eef Stel, om de beplantingsschema's van de kruidentuin door te nemen en dan gewoon alles laten gebeuren, maar we gaan er wel een bijzonder vakantiepark van maken betreft de keuken, daar zorgt de horeca-exploitant anders wel voor, dat is zeker.... 

donderdag 18 februari 2016

Weet u wat een kookwedstrijd binnen Nederland betekend...

Honderd jaar geleden stond ik ineens te koken binnen een kookwedstrijd die werd beoordeeld door een jury waarin mensen zaten over wie ik alleen maar droomde. Ik werd ineens beoordeeld door één van mijn voorbeelden Cas Spijkers.... Jezus, wat een ervaring en wat was ik zenuwachtig. Ik won toen geen prijs maar dat maakte mij niet meer uit, ik had Cas Spijkers ontmoet, hem de hand geschud en hij vertelde mij wat ik anders moest doen, dat heb ik toen gedaan en warempel het werkte.

Bij vele landelijke wedstrijden kookte ik, echter niet gefocused om een prijs te krijgen, nee, ik wilde laten zien wat ons 'keukentje toen' kon en voor stond. Godverdomme wat was ik trots op al die bekers, liet een kastje maken om ze in te zetten. Wat was de eigenaar van het establishment trots en dan was ik nog trotser, de mensen hoorden van ons. We hadden de beste leerlingen van de opleidingen die bij ons pasten, we kookten ons de ballen uit de broek en ook de bediening werd geraakt.  Wat een motivatie kreeg ik van de mensen om mij heen en die waren belangrijk, niet ik. 

Honderd jaar later werd ik gevraagd om binnen de organisatie plaats te nemen binnen een evenement wat voor mij heel belangrijk was om jonge mensen te inspireren, natuurlijk ga je dat dan doen, ik genoot van de mensen binnen mijn keukens die prijzen behaalden en troostte hen die geen prijs kregen. Het meedoen is belangrijker dan het winnen, mocht je winnen dan moet je er gebruik van maken.

Kookwedstrijden zijn belangrijk om jonge mensen te inspireren en te motiveren, maar weet, het is niet zaligmakend, iedere deelnemer steekt zijn of haar kop uit boven het maaiveld en daar heb ik respect voor. EvenTT Culinair bied een plek voor mensen die de durven en ook daadwerkelijk doen.

Ik ben blij dat ik onderdeel mag uitmaken van de organisatie, mag graag observeren en relativeren, we hebben dit jaar heel mooie wedstrijden gehad, volle pleinen, behepte deelnemers, het was anders hoorden wij.... het was weer beter dan vorig jaar... en deze weg gaan wij bewandelen. 
De gezelligheid ontbreekt zei een persoonlijke vriend tegen mij en mijn vrouw beaamd dit, ik luister naar beide en mijn conclusie is dat dit klopt. Dit heeft echter niet met een beurs of een plein te maken, maar met een spontaan gebeuren tijdens een beurs en na een beurs, de 'after-party's', die zijn nu iets kleinschaliger, maar in mijn ogen niet minder gezellig, wel is het zo dat iedereen ouder wordt en daardoor, soms iets wijzer, met een knipoog.

Mijn vriend heeft iemand uitgekozen voor een prijs en deze persoon slaapt hierdoor het hele jaar niet meer,




Iedereen is een winnaar, soms gaat het goed, soms niet, Marcel komt elk jaar weer, soms in de prijzen soms niet en dat geeft voor mij aan wat een kookwedstrijd betekend en nu wordt hij ineens een bekende Nederlander.... u leest over hem in de Culinaire Saisonnier. Ik bedank zijn gezin... (persoonlijk) 

dinsdag 9 februari 2016

#nostalgie

Nostalgie is binnen mijn woordenboek 'het terug verlangen naar eerdere perioden' veel mensen zullen dit herkennen. Vroeger was alles beter, vroeger deden we het zo en zo, veel beter dan nu. Ik ben zelf ook zo'n lul die deze gedachten nog wel eens heeft. 


Denken, mijmeren over hoe het toen was, over het koken, over het onderwijs, over het vroeger, maar ik realiseer mij wel dat vroeger nimmer meer terugkomt, we leven in het heden, wij hebben geleerd van vroeger, maar de volgende generatie leert van het nu.

Soms vind ik dat kloten, want wij konden koken denk ik soms, wij luisterden naar de Stones, de Golden Earring, we hadden daar een gevoel bij. Mijn kinderen weten van de Stones, maar zonder mijn beleving en zo gaat dat binnen levens. Kan ik de Stones opnieuw laten beleven met mijn beleving, denk van niet.... het is anders geworden. Kunnen wij opleidingen opnieuw herzien naar de oude waarden... nimmer.... we moeten omgaan met het nu...

Norbert haalt op zijn blog de technieken aan van voor de schermen binnen een restaurant, sauzen aan tafel, fileren aan tafel... pure nostalgie, mooi, maar ik denk persoonlijk dat de jeugd hier niet meer op zit te wachten, want die weten niet eens meer dat de rolling stones een toonaangevende rockband was, dus van de oude garde binnen de horeca  en van voor de schermen weten ze al helemaal niet meer van vroeger.... enkel van het nu...
Toch denk ik dat nostalgie wel bindkracht kan hebben binnen generaties, 'k denk dat Maastricht misschien wel een bedevaartsoord wordt van hun, die een geschiedenis hebben en willen koesteren... mocht dit fenomeen zich daar willen laten etaleren.

Nostalgie... krijgt binnen mijn vocabulaire een andere definitie: 'laten wij koesteren van wat we ooit hadden' , maar laten we hopen dat de nieuwe generatie straks ook kan 'nostalgeren' met hun waarden, waarden die nu gelden...en daar moeten wij positief mee omgaan.... wat geweest is, is geweest, we gaan verder met onze herinneringen... en die kun je koesteren...maar we moeten ons wel aanpassen aan het 'nieuwe'... meegaan... en een nieuwe nostalgie creëren  voor te komen generaties...zodat zij deze later ook kunnen koesteren...


maandag 8 februari 2016

kookwedstrijden... #relativeren

Kookwedstrijden koken is geen beroep... je kunt en of mag van een bedrijf een wedstrijd koken, zo heb ik dat altijd ervaren. Ik vond het mooi om op deze manier een bedrijf op de kaart te zetten, niet meer en niet minder. Won ik een wedstrijd dan werd de pers er bij gehaald door het bedrijf en dan konden we glunderen, ze hadden weer van ons gehoord.
Vaak maakte ik niet eens gebruik van hetgeen ik gewonnen had, niet uit arrogantie, maar we hadden de wedstrijd gedaan en dan was het over, dan wilde ik weer dienst. 

'k was verslaafd aan kookwedstrijden, ons bedrijf ook, we kookten overal in Nederland, de brigade was geïnspireerd en we gingen tot op het bot. Hotel Wesseling had geen sterren, maar velen wisten van ons en dat was mijn doel, ze hoorden van Wesseling. Ik genoot met beide poten in de modder, dit speelden wij klaar, wat een drive voor mijn keuken en mijn koks

Later genoot ik meer van de podiumplekken van mijn koks, dan dat ik daar stond, met kippenvel op de armen zag ik ze dan staan op het podium en dan was ik trots, erg trots omdat zij ook tot op het bot gingen. Hotel Wesseling werd een verzamelplaats van wedstrijdkoks, maar iedereen wist, dat wedstrijden koken niet het walhalla was. Met alleen maar wedstrijd-koken kon je de schoorsteen niet laten roken, ze moesten relativeren.

Dat er tegenwoordig wedstrijden zijn die injecties nodig hebben per land van soms wel een ton verafschuw ik, behalve als er een beroep zou zijn onder de noemer 'wedstrijdkok', een beroep als een 'popster', maar helaas dat is er niet.

Het gevoel dat er ooit was, gewoon laten zien en trots zijn op wat je wilt laten zien moet een drive zijn, niet meer en niet minder, een kookwedstrijd is een gezonde vorm van sport, maar het is geen sport vanuit de basis, het is een inspiratiebron binnen keukens en heeft een inspirerende rol voor jonge vakgenoten, die binnen de wedstrijdarena's vaak hun voorbeelden tegenkomen en als deze mensen er dan open voor staan, hun even het oog of de hand te gunnen.. dan is het klaar

Dan wordt een wedstrijdplein een feestje en dat was en is waar we voor staan.... uit je dak gaan als je wint, maar win je niet dan alsnog ben je een winnaar, je hebt gekookt... mensen geïnspireerd..