Wij Nederlanders houden van het woord: Idyllisch

Ik ben Nederlander, dus ik houd ook van dat woord, 'idyllisch' heeft vele definities, maar laten we het houden op 'bekoorlijk' en 'landelijk vreedzaam'. Het is apart dat dit eigenlijk niet past binnen ons strak aangelegde land, vroeger door ruilverkaveling en later door de rijtjeshuizen en flats. Strak aangelegde tuintjes en gazonnetjes doen ons niet gelijk denken aan idyllisch, terwijl velen er van houden. Toch bleef en blijft mij dit fenomeen altijd bezig houden, al die geluiden die je hoort als mensen van vakantie terugkomen, het was daar zo mooi en dan praten we over Europa, België, Frankrijk, Duitsland, Italie,  etc.... zulke mooie dorpjes, stadjes en dan de natuur....

Glaasje oude sherry en een mooi kaasje als wij hier zitten, meer hoeft niet... 

Wij vinden dat dus mooi als we er zijn, maar thuis gaat het even anders, huisje boompje beestje en het liefst een strakke etalage om mee te showen. Enfin, zo'n vijventwintig jaar geleden ben ik daar anders over gaan denken, nadat ik een catering mocht verzorgen via mijn werkgever van toen. Wij en dan praat ik over de eigenaar van ons establishment en ik hadden een afspraak aangaande deze luxe catering bij deze mensen thuis en toen wij arriveerden dacht ik dat we niet op het goede adres gearriveerd waren. Een idyllisch plekje met een vervallen huisje en een idem dito schuur, een tuin die onderhoud nodig had maar eigenlijk ook niet, de tuin klopte, er heerste rust met hier en daar doorkijkjes, maar alles bleek anders, toen de butler de deur opende en ons welkom heette.

Binnenshuis was ongekend architectonisch verbouwd en ingericht, maar de buitenkant was gebleven zoals het was. Nimmer ben ik zo onder de indruk geweest van deze bewuste keuze van de mensen.... Als je voorbij rijd dan heb je je bedenkingen en dat is lef, geen etalage voor de buitenwereld willen zijn, maar een idyllisch plekje hebben voor jezelf... 

Met dat gegeven in het achterhoofd kochten wij tientallen jaren geleden ons huisje met een lapje grond, we maakten een plan en we wisten dat we geduld moesten hebben, een idyllische tuin ontstaat in de loop der jaren en dat koste mij soms moeite, want de mens wil wel voor de dag kunnen komen met hetgeen hij of zij bezit, toch heb ik die gedachte achter mij kunnen laten en dan ontstaan er plekjes in de tuin die voor ons idyllisch zijn, maar dat is ontstaan in de twintig jaar dat wij er nu wonen, nu pas zijn er doorkijkjes binnen de hagen en worden de drie vijvertjes 'oud' en vervallen, worden de gemetselde muren bemost, valt een boeddha uit elkaar en meer van zulks en dat moet je laten gaan... nimmer vernieuwen.. 

Soms kost het mij nog moeite, maar het gaat steeds beter.... elke dag genieten wij van ons plekje.... en niemand weet dat of kan dat zien... nou ja soms... de gasten... van Perron29

Een mooi woord, idyllisch, maar wel moeilijk te bereiken voor vele mensen.... terwijl het heel eenvoudig is... niet alles altijd maar willen vernieuwen en vooral geen etalage willen zijn...